Bij Wryter hebben we een Masterclass Schrijven ontwikkeld. In de Masterclass kom je er in 12 weken achter hoe je van begin tot eind een boek schrijft. We doen dat volgens de methode van de Reis van de Held. Bijna aan het eind komen we bij de Terugkeer. Dit is stap 10 van de Reis van de Held.
Deze beproefde methode van de Amerikaanse literatuurwetenschapper Joseph Campbell is de basis van geweldige verhalen. Van Star Wars tot Notting Hill en van de Millennium Trilogie tot The Hobbit.
Doe je mee? De Terugkeer is de fase waarin je Held een uitweg moet vinden uit de duisternis. In de stap van de Terugkeer herwint je Held focus. Hij of zij moet de verworven schat — een geliefde, inzicht, of de pot met goud — delen met de Gewone Wereld. De wereld waaruit hij vertrokken is. Hij moet de gemeenschap verrijken met het leven brengende elixer.
Je Held herinnert zich waar het avontuur om begonnen was, krijgt een visioen of herinnert zich de lessen van de Mentor. Hij ontsnapt uit de Nieuwe Wereld. Hij krijgt daarbij soms onverwachte en mysterieuze hulp van buitenaf. Als de vijand hem niet op de hielen zit, kan het zijn dat die zich opricht voor een finale aanval. De Terugkeer brengt versnelling, actie en doelgerichtheid in je verhaal.
Schildpad
Als schrijver kun je beter een schildpad zijn dan een haas. Je leert veel door de tijd te nemen, aandacht te besteden aan wat er om je heen gebeurt en precieze observatie. Elke schets is een verkenning voor het een kunstwerk van woorden wordt.
Voltooi het verkennen voor je gaat kneden en vormen. Het is belangrijk om aan het einde van je eerste versie te komen. Besteed daarom voldoende tijd en aandacht aan de fase van de Terugkeer.
Leven als auteur
Wat een droom! Heerlijk. Hoe zou het zijn om een club trouwe lezers te hebben die je verhaal online bespreken, in afwachting van je volgende boek? Hoe zou het zijn om emotionele brieven van fans te krijgen waarin ze schrijven hoe jouw boek hun levens heeft veranderd?
Stel je voor dat je wordt geïnterviewd, boeken van handtekeningen voorziet en een favoriet van het publiek wordt. Elk jaar krijgen onbekende en ongepubliceerde schrijvers hun eerste uitgeefdeals en worden ze auteurs.
Ik ga er niet verder op in want weinig auteurs breken echt door en kunnen een volwaardige leven als auteur opbouwen. Vaak is dat omdat hun manuscript als niet goed genoeg wordt beschouwd.
Het goede nieuws is dat agenten en uitgevers altijd op zoek zijn naar kwaliteitsverhalen. De ‘Ik-Kon-Het-Niet-Wegleggen-Manuscripten’. Lezers, en zeker jouw wenslezers, ook. Ze willen dat je slaagt. En room stijgt altijd. Net als deeg.
We garanderen je geen bestseller of een lucratief contract, maar dit staat vast: Met behulp van onze Masterclass Schrijven ga je het beste manuscript schrijven dat in je zit. We laten je precies zien wat je moet doen om alles eruit te persen wat er in zit. Het is aan jou om je eigen blauwdruk te volgen.
Of je nu een traditioneel uitgeefcontract binnensleept, waar zij jou betalen in plaats van jij hen, of ervoor kiest om in eigen beheer uit te geven, je nieuwe boek heeft de beste kans om te blijven hangen bij lezers en recensenten.
Als je denkt dat het de moeite waard is om in je talent te investeren, volg dan vooral de Leergang Schrijven 2.0 met schrijfdocent Marlen Visser. Blijf vooral ook schrijven.
Schrijven is meters maken. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Schrijf een boek van topkwaliteit. Het kan je gouden ticket naar een nieuw leven als auteur zijn.
Ik kan geen auteur worden als ik niet elke dag schrijf
Natuurlijk ben je schrijver, ook als je niet elke dag schrijft. Het is meer dat ik weet dat ik geen auteur kan worden als ik niet elke dag schrijf. Er zijn mensen die een paar dagen per week, of zelfs een paar dagen per maand, kunnen schrijven met een boek als resultaat. Ik benijd die mensen en als jij er een van bent, zou ik willen dat ik jou was.
Mijn laatste verhaal, Zware Delicten, is alweer een paar maanden oud. Meestal werk ik elke dag aan een verhaal. Ik maak aantekeningen op een kladblok als ik geen laptop in de buurt heb. Soms stuur ik mezelf een sms. Ik tel zelden het aantal woorden per dag, ik ga meer op mijn gevoel af.
Wat ik wel doe, is plannen. Elke dinsdag- en donderdagmorgen kun je me van 9.30 tot 12.30 bij een lokale Van der Valk vinden. Dat is mijn routine. Het aantal woorden maakt me niet zoveel uit. Het belangrijkste is dat ik die tijd met mijn schrijfwerk doorbreng. Het belangrijkste is mijn routine volhouden.
Toen ik mijn eerste verhaal publiceerde bij een uitgever kon ik niet wachten om het geld over te maken voor de verplichte tien exemplaren van het boek die ik zelf moest afnemen. Gespannen opende ik de doos om mijn eerste gepubliceerde verhaal te lezen in een echt boek. Ken je dat gevoel dat je een boek móet uitlezen, zo mooi of zo spannend is het? Dat gevoel had ik, behalve dan dat ik het verhaal geschreven had.
Dat verhaal schrijven was een magische ervaring, maar het was ook zo dat schrijven toen nog puur voor mijn plezier was. Het was voordat ik deadlines en verantwoordelijkheden had. Nu is schrijven werk, en hoewel het geweldig werk is, maakt dat het eigenlijke werk moeilijker en enger.
Een dagje schrijven overslaan betekent mezelf openstellen voor zeurende zorgen over aan welk project ik ook maar werk: wat als mijn schrijfwerk niet echt goed is? Zal deze tekst, dit verhaal, die blog ooit het daglicht zien? Kan een verdwaalde typefout mijn carrière de nek omdraaien? De enige manier om de irritante zelfredacteur in mijn hoofd tot zwijgen te brengen, is door te blijven schrijven.
Toen ik het verhaal ‘Terechtigheid’ schreef, liep ik ergens in het Bloedsaaie Midden hopeloos vast. Ik wist dat ik iets op de pagina moest krijgen, maar de scène was helemaal verkeerd. Verkeerde tijd, verkeerd voor het verhaal, en het ergste van alles, ik wist niet wat wel zou werken.
Na zo’n dag is het zo gemakkelijk om op te geven, te besluiten dat het verhaal dat ik schrijf slecht is, dat ik hier niet goed in ben, dat ik het nooit zal kunnen fixen. De hele volgende dag worstelde mijn geest met die vastloper.
Toen ik mezelf de volgende keer zuchtend achter mijn laptop zette, lukte het me een plottwist eruit te jassen waar je u tegen zegt. Tot op heden is dat verhaal een van mijn favorieten.
Als ik schrijf, is de fictieve wereld die ik creëer altijd aanwezig, levend in mijn hoofd. Mijn onderbewustzijn houdt het vast en werkt er constant aan om plotgaten op te lossen, nieuwe plotwendingen toe te voegen, of erachter te komen wie de personages werkelijk zijn.
Ik moet mijn verhaal openen, erin duiken en het elke dag met mijn vingertoppen en mijn geest aanraken, zodat het op de achtergrond meedraait. Zelfs een paar minuten, of een paar alinea’s, houden de wereld die ik creëer en de personages die haar bevolken dag in dag uit bij me.
Ik heb zoveel geweldige ideeën gehad als ik aan het rondrijden was, of probeerde in slaap te vallen. Altijd als ik niet actief aan een verhaal denk. Het is nog steeds vers voor mij om eraan te knutselen en ermee te spelen.
Dit gebeurt me vaak na slechte schrijfdagen waar ik weet dat er iets mis is met wat ik schrijf. Ik weet vaak waarom het verkeerd is, maar ik heb geen idee hoe ik het moet oplossen. Twaalf uur later valt, als ik aan iets heel anders denk, het antwoord plotsklaps in mijn schoot.
Schrijven is oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Gewoon doen. Je moet je schrijfspier in beweging houden. Hoe meer je schrijft, hoe beter het gaat. Je leert valkuilen omzeilen, excuses om niet te schrijven te begraven en stopwoordjes te omzeilen.
Show, don’t tell wordt makkelijk, net als beschrijvingen maken en karakters ontwikkelen. Bovenal, schrijven wordt steeds leuker als je het vaker doet. Onze Masterclass daagt je uit om te schrijven. Elke dag weer.
Laatste update 9 May 2022 door Edwin